Χρόνια ανέμελα που πέρασαν, αφήνοντας πίσω τους αναμνήσεις. Ένα αργόσυρτο τραγούδι, μια γλυκιά μελωδία, από αυτές που κρατάνε μια ζωή και κλείνουν μέσα τους στιγμές που δεν θα ξανάρθουν. Θα είναι όμως πάντα εκεί, στην άκρη του μυαλού, στο βάθος της καρδιάς.
Κατά μήκος της Ερμού ένα νυφοπάζαρο που στηνότανε προσέφερε διέξοδο στα ανήσυχα νιάτα που καρδιοχτυπούσαν και γέμιζαν τσόφλια από πασατέμπος τον δρόμο. Μέχρι να αρχίσει η προβολή. Λίγες φορές ήταν για όλους. Συνήθεις ταινίες ήταν αμερικάνικα γουέστερν, καράτε και αισθησιακές. Εκεί γνωρίσαμε τον Κληντ Ήστγουντ, τον Τζάκι Τσαν και τον Μπρους Λη. Από τις αισθησιακές δεν έχω συγκρατήσει κάποιο όνομα. Δεκαετία του -70. Οι τηλεοράσεις ήταν πολυτέλεια ακόμη. Ο κινηματογράφος ήταν η μόνη δι-έξοδος προς τον έξω κόσμο.
Χρήστος Κωστελίδης
(μικρές ιστορίες)