 |
| Η μητέρα μου με την αδελφή μου |
Το σπίτι που γεννήθηκα
Σε τούτο το σπίτι γεννήθηκα, σε τούτο το χωριό.
Φλέβες μου οι δρόμοι του.
Κάθε γωνιά και μια θύμηση, κάθε σοκάκι και μια μνήμη.
Το σπίτι το 'χτισε ο παππούς μου στην πλατεία του χωριού,
με πουρόπετρα και μεράκι.
Όλα τότε είχαν μια τέχνη επάνω τους,
σήμερα οι μπετονιέρες τα σηκώνουν σε δυο μέρες.
Προσφυγική οικογένεια, από τον Πόντο,
ανατολίτικες συνήθειες, στερεότυπα της εποχής.
Η μάνα μου μου 'λεγε πως, νύφη εκεί πέρα,
μεγάλωνε τα μωρά, σκούπιζε, μαγείρευε, έπλενε, πάχνιζε τα ζώα,
ό,τι κάνει μια υπηρέτρια δηλαδή,
για όλην την οικογένεια του πατέρα μου.
Η κοινωνία είχε μοιράσει ανισομερώς τους ρόλους στα μέλη της.
Λίγα χρόνια αργότερα χτίσαμε κάτω στο δρόμο και φύγαμε....
Χρήστος Κωστελίδης
(μικρές ιστορίες)